‘Maak je wel eens foto’s, op vakantie of zo?’ Toen ik instemmend knikte kreeg ik een fotocamera in mijn handen gedrukt. Het was mijn allereerste dag op de krantenredactie en ik mocht ’s middags meteen al op pad. Een man uit een naburig dorp had een bijzonder steentje gevonden. Ik werd er naartoe gestuurd voor een praatje én een plaatje.
De fotocamera werd meteen onderdeel van mijn standaarduitrusting. Afscheidnemende fysiotherapeuten, openingen van exposities, de winnaar van de konijnenshow, zestig jaar getrouwden waar de burgemeester op bezoek kwam: ze kwamen allemaal op de kiek.
Intussen schoten de nieuwswebsites als paddenstoelen uit de grond en ook de krant kreeg zo’n website. In plaats van alleen een foto voor in de krant, werden er nu hele reportages verwacht: op de website konden bezoekers een diashow doorbladeren van alle foto’s die bij het nieuwsonderwerp hoorden.
Kippenvel
Een gedenkwaardige avond in die beginjaren was toen het onderdeel van het Korps Nationale Reserve waar mijn vader bij hoorde, aanwezig was bij de 4 mei herdenking in het dorp Harkema.
Het moment dat ik mijn vader daar in uniform en in zijn rol zag én het moment dat het hele dorp de hoek om kwam en langzaam lopend het monument naderde, staan in mijn geheugen gegrift. En op beeld. Alleen het kippenvel op mijn armen en de brok in mijn keel heb ik niet vast kunnen leggen.
Verschil
De jaren daarna maakte ik als journalist – in vaste dienst en later als freelancer – nog steeds vaak foto’s. Voor kranten en later ook voor magazines. Maar altijd als ‘het plaatje bij het praatje’.
Ik vind dat er een verschil is, en mag blijven, tussen beroepsfotografen en tekstschrijvers die óók even foto’s maken bij een interview of evenement. Dat benoem ik dan ook vaak. Toen mijn oude camera er afgelopen zomer mee ophield, besloot ik daarom dat het welletjes was geweest.
Vraag naar een foto
Maar ik kreeg de afgelopen maanden nogal eens de vraag: maak jij ook de foto voor bij het persbericht/artikel? Na een aantal keren nee te hebben geantwoord, bedacht ik dat dat toch eigenlijk wel zonde was. En waarom eigenlijk? Bij veel onderwerpen kan het best, om ook even één of meerdere foto’s te maken. Ik ben het immers ook gewend.
Daarom is een nieuwe Canon spiegelreflexcamera nu onderdeel van mijn standaarduitrusting als tekstschrijver. Na altijd met Nikon gewerkt te hebben zal dit even wennen zijn, maar het is een gebruiksvriendelijk model. Bovendien doe je met veelvuldig gebruik de meeste ervaring op. Bij het praatje komt dus desgewenst ook weer een plaatje. Liefst van een moment met kippenvel.
Tine van Knijff-van Hijum
Noordvrouw met pen én camera
