Op de top van de Oldehove lag nog sneeuw gevangen in ijs. Een vrolijke kleuter vond die gladde massa veel interessanter dan het uitzicht waar de andere bezoekers van genoten. Het was koud, het waaide, de zon scheen: het was voorjaarsvakantie. Voor 1 euro mocht je alle 183 treden van de scheve toren in Leeuwarden beklimmen, een klok luiden met een hele lange stok en een poster meenemen voor thuis. Koopje.
Machtig mooi
Er is niet veel meer nodig om mij achter mijn laptop weg te trekken dan de belofte van zon, wind en een leuk uitje. Later in de week: machtig mooie weersvoorspellingen. ‘Jongens, wat gaan we doen?’ Naar Drenthe natuurlijk. In mooie en in minder mooie tijden reizen wij graag af naar de oerprovincie. Omdat we onszelf daar ook een beetje oer voelen, denk ik. Eén met je emoties en dat soort dingen. Zodra de grens van Friesland in zicht komt, verkeer ik in vakantiestemming. Al is het maar voor een uurtje of vier.
Uit, stil en mute
Al snel blaren van mijn nieuwe wandelschoenen: het maakte niet uit. We konden ‘met zonder jas’, zo warm was het. Dus wat valt er dan te zeuren? Helemaal niks. Even die mailbox uit, het telefoongeluid op mute en alle experts op LinkedIn op stil. Dat alleen al is even heerlijk. Ik vind het namelijk soms wat intimiderend, al die mensen die het zo goed weten en dat ook heel stellig verkondigen. Ik ben iemand die van nature overal over twijfelt en alles van alle kanten bekijkt. Ik ga er niet bij voorbaat vanuit dat ik de wijsheid in pacht heb. Ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben. Maar de stemmen van de twijfelaars horen we bijna niet. Dat die behoefte om belangrijk gevonden te worden – die geldingsdrang – nu op veel plekken en momenten de boventoon lijkt te voeren, vind ik dan ook lastig.
Daarbeneden
Die geldingsdrang voelde ik gelukkig in Drenthe niet en ook op de Oldehove niet. Op de scheve toren voelde ik alleen maar vrolijkheid, om die kleuter die daar lekker stond te stampen en geen moer gaf om al die onbekende mensen om hem heen. Die onbekende mensen lachten samen om dat mannetje met zijn kleurige muts en keken nog maar eens over onze Friese hoofdstad heen. Daarbeneden zijn wij allemaal maar nietige mensen. En hierboven eigenlijk ook. Soms wel goed, om dat zo even te zien. Gun ik iedereen.
Er gewoon zijn
Het Drentse hunebed waar we langs liepen: ook zo’n voorbeeld van oerkracht waar je u tegen zegt. Het zal nooit een bericht op mijn voicemail achterlaten, een mailtje in mijn volle inbox storten of een ‘kijk mij eens specialist zijn-bericht’ op LinkedIn plaatsen. Het is er gewoon, al hartstikke lang. En dat imponeert vanzelf. Mijn blaren en ik voelden even niets dan respect. Soms is er gewoon zijn meer dan genoeg. Geldingsdrang, maak plaats voor oergevoel. Ik vond het een mooi goed voornemen. De voorjaarsvakantie is ook een veel beter moment daarvoor dan de jaarwisseling. New beginnings!
Tine van Knijff-van Hijum
Tekstschrijver & Noordvrouw