Chaja Polak vraagt eigenlijk niet veel. Ze vraagt om medemenselijkheid. Om de ander als mens te zien. De Joodse schrijfster vertelde gisteravond in Theaterkerk Nes onder andere over initiatieven van Israëlische en Palestijnse burgers. Gewone mensen, die laten zien dat het mogelijk is met elkaar in gesprek te zijn en te blijven, ondanks alles.
𝗭𝘄𝗮𝗿𝘁𝗲 𝘀𝗼𝗹𝗱𝗮𝗮𝘁
Harriet Duurvoort vertelde in Nes over haar moeder, een vrouw van gemengd bloed die werd geadopteerd door een gereformeerd Fries gezin. Toen de Canadezen na de bevrijding Grijpskerk binnenreden, zag haar moeder hoe een zwarte Canadese soldaat beschimpt en uitgelachen werd. Hij had vast teveel van de chocola gegeten die de bevrijders hadden meegenomen…
𝗩𝗲𝗿𝘇𝗲𝘁𝘀𝗵𝗲𝗹𝗱
Freerk de Beer vertelde gisteravond over zijn vader Ids, naar wie de Ids de Beer-lezing is vernoemd. Over de verzetsheld die hij was, over de Joodse kinderen die het gezin in huis nam, over hoe het leven van Ids eindigde voordat de Tweede Wereldoorlog was afgelopen.
𝗧𝗲𝗹𝗲𝗴𝗿𝗮𝗺
Met mijn oudste zoon keek ik bovendien We were soldiers, een Amerikaanse film uit 2002 met Mel Gibson, over de aankomst van de Amerikanen in Vietnam in 1965. Hoe de Amerikanen in de pan gehakt werden door de Vietcong. En andersom. Hoeveel jonge mannen sneuvelden, hoeveel jonge vrouwen een telegram thuiskregen, in plaats van hun man.
𝗠𝗼𝗻𝘂𝗺𝗲𝗻𝘁𝗲𝗻
Overal op de wereld zijn monumenten te vinden met namen van gesneuvelden. Honderden namen, duizenden, miljoenen. Op heel veel plekken in de wereld wordt vandaag gevochten. En zullen morgen monumenten worden opgericht.
𝗔𝗻𝗱𝗲𝗿𝘀
Op het podium van de vijfde Ids de Beer-lezing in de Theaterkerk Nes stonden gisteravond de zoon van een gereformeerde verzetsheld, een Joodse schrijfster die pleit voor vrede in Gaza en een schrijfster van gemengd bloed, die haar moeders verhaal vertelde en bovendien een zoon met autisme en een verstandelijke beperking heeft. Hoe ‘anders’ wil je het hebben? Of is het eigenlijk heel normaal en menselijk?
𝗟𝘂𝗶𝘀𝘁𝗲𝗿𝗲𝗻
Zij kunnen hun verhalen vertellen, omdat wij ervoor kiezen naar ze te luisteren. Dit zijn de verhalen die we moeten horen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Tot er geen nieuwe monumenten meer nodig zijn.
Tine van Knijff-van Hijum
Noordvrouw