Hoe de wiskundeles vandaag ging? ‘Matig’. Tesse gebruikt een bekend woord op een nieuwe manier. Dat doen pubers. Matig betekent in dit geval: ‘niet heel makkelijk, maar ook niet heel moeilijk’. Wij rollen een beetje met onze ogen als Tesse weer ‘matig’ zegt en dat weet hij, dus zijn ogen glinsteren al voordat hij het woord weer uitspreekt. Met een brede glimlach komt het ‘matig’ er op een meer dan matig vrolijke manier uit.
De kop is eraf in dit nieuwe schooljaar. Op een nieuwe speciale school, in een nieuwe klas, met nieuwe klasgenoten en een meester en juf die ‘meneer’ en ‘mevrouw’ worden genoemd. ’s Morgens vroeg in de taxi: het is steeds koud op de vroege ochtend. Maar ook daar wennen we aan. ’s Middags als de taxi weer voorrijdt, vliegt er een vermoeide maar vrolijke Tesse uit. ‘Tot morgen!’ roept Tesse luid naar de chauffeur en de andere kinderen (pardon: ‘mensen’ moet ik zeggen van Tesse) en hij stuift met grote snelheid naar de garagedeur. Een enorm dikke knuffel volgt en een zucht van opluchting dat hij weer thuis is.
Zonnestralen en zuchten
Elke zonnestraal die we dit najaar in de middag nog meekrijgen wordt door Tesse opgezogen. ‘Ik ga in de achtertuin hoor, nu kan het nog!’ Beeldschermtijd wordt ook zeker niet vergeten, de pc en iPad worden tijdens de schooluren wel gemist. Tijdens het wachten voor en na school en in de pauzes wordt de mobiele telefoon gebruikt voor YouTube. Contact met klasgenoten is er wel, maar anders dan wij het zouden doen. Dit is Tesse zijn manier, Tesse zijn leven. We zien hem letterlijk en figuurlijk groeien. Bij Tesse hoort ook dat veel handelingen niet geautomatiseerd zijn. We draaien dus nog steeds hetzelfde riedeltje af: ‘Tesse, heb je al… (je schoenen aan, je haren gekamd, tandengepoetst…). Meestal is het antwoord: ‘O ja!’ Of een dikke zucht. Die ouders toch… Vooral moeders: tjonge, wat hebben die veel te zeuren!
Extern geheugen
Tesse is wel dankbaar als ik hem eraan herinner dat hij zijn mobiele telefoon niet moet vergeten. Eigenlijk moeten we het een keer op z’n beloop laten, dat de mobiele telefoon niet meegaat naar school. Jammer, vergeten… Maar dat doen we nu nog even niet. Met alles dat om hem heen gebeurt, heeft Tesse het al heel druk. Er past gewoon niet veel bij in zijn hoofd. Wennen en ‘leren leren’ is nu even belangrijker. Ik fungeer daarom nog even als zijn praktische externe geheugen. Naarmate het schooljaar vordert moet dat externe geheugen maar een beetje worden ontkoppeld. Loslaten hoort erbij, maar is ook een kwestie van aanvoelen.
Nieuw jasje
Tesse is nog nooit eerder een puber geweest en wij hebben nog nooit eerder een puber grootgebracht: we doen allemaal ons best. Ik hoop dat we het zo wat kunnen blijven doen met z’n allen: met humor, met zo nu en dan een zucht, met nieuwe woorden en oude woorden in een nieuw jasje. En dat op dat lange lijf dat guitige koppie blijft zitten, met een glimlach rond zijn mond die ook zijn ogen bereikt. Daar houden we véél meer dan matig van, van die fantastische smile.
Tine van Knijff-van Hijum
Tekstschrijver & Noordvrouw